Figura znajduje się w części Telatyna zwanej kolonią, lub jedynką (I), na miejscu dawnej cegielni. W Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich czytamy, że: „Kolonia, utworzona została z gruntów dworskich w 1870 roku przez osadników Mazurów z pow. bocheńskiego i tarnowskiego”.

 

Na półkolistym murowanym postumencie, i kwadratowej podstawie, u jego zwieńczenia umieszczona jest figura świętej Anny. Datowana jest na początek XX wieku. Święta Anna w telatyńskiej figurze ma pozę błagalną. Ręce złożone do modlitwy. Twarz o rysach poważnych, skupiona zapewne na modlitwie przebłagalnej.

 

Św. Anna. Ewangelie nie wymieniają imienia Anny. Wiadomości o jej żywocie pochodzą z II w., a głównym ich źródłem jest apokryficzna Protoewangelia Jakuba, powstała ok. 150 r. Według legendy Anna była zaślubiona z Joachimem. Małżeństwo to pozostawało długo bezdzietne, co u Żydów uchodziło za dowód braku błogosławieństwa Bożego. Po dwudziestu latach życia niemalże pokutniczego i nieustannych modlitw o potomstwo Bóg obdarzył Joachima i Annę córką, której rodzice nadali imię Maryja. Ogarnięci wdzięcznością i przejęci zobowiązaniami, wynikłymi ze złożonego ślubu, Joachim i Anna oddali zaledwie trzyletnią Maryję do służby w świątyni jerozolimskiej.

 

Św. Anna jest czczona jako patronka ciężarnych, bądź bezdzietnych kobiet i wdów, ale równocześnie jest opiekunką małżeństw. Do niej uciekają się położne oraz osoby dotknięte chorobą w czasie zarazy. Ponadto za patronkę obierali ją flisacy oraz górnicy. Jej opiece poleca się gospodarstwa domowe i wszystkie ich koneksje (młynarstwo, włókniarstwo, tkactwo, krawiectwo itd.).

 

Fundator lub fundatorzy przez umieszczenie kapliczki chcieli unaocznić swoje duchowe doświadczenia. W pewien zewnętrzny, materialny sposób zakomunikować je innym. Stąd w pierwszym rzędzie kapliczka w Telatynie wskazuje na wiarę zamieszkującej okolicę ludności. O żywotności wiary fundatorów bądź aktualnych właścicieli mówi materialny stan kapliczki. Systematycznie odnawiana, ciągle świeżo dekorowana, świadczy, iż wiara nie należy do przeszłości, ale ciągle żyje.

 

            Przypisy:

• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.XII, Warszawa 1892, s. 282;

• A. M. Jonkajtis, Święta Anna Samotrzecia; historia cudownej figury i klasztoru ss. dominikanek św. Anny pod Przyrowem, Lwów 1937, s. 5;

• H. Dziechcińska, Wzory osobowe, [w:] Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, przy udziale B. Otwinowskiej i E. Sarnowskiej-Temeriusz, Wrocław 1998, s. 929.