Wyniki wyszukiwania

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Dwór i folwark Ludwika barona Rastawieckiego. Nieistniejący do dnia dzisiejszego dwór został wybudowany w 1803 roku przez Ludwika barona Rastawieckiego. Dwór o klasycystycznych cechach stylowych, założony był na planie wydłużonego prostokąta z prostokątnym gankiem od strony wschodniej. Wzniesiony w konstrukcji murowanej był budynkiem parterowy z mieszkalnym poddaszem. Nakryty dachem naczółkowym przykrytym zapewne papą. Dziedzic Nowosiółek, Ludwik Rastawiecki urodził się w 1772 roku i był synem Andrzeja Rastawieckiego, który otrzymał w 1781 r. od cesarza Józefa II dziedziczny tytuł barona w Galicji. Ludwik w 1791 r. ukończył filozofię i prawo na Uniwersytecie Lwowskim, był paziem Stanisława Augusta (miał przy boku Jego czynić kompaniyą), później marszałkiem sejmiku tomaszowskiego, posłem na Sejm, aktywnym masonem — w 1812 r. mistrzem w świątyni Izis, w 1817 r. afiliowanym do loży Kazimierza Wielkiego. Ludwik był zarazem vice-prezesem zarządu powiatu zamojskiego, od 1831 był posłem na sejm oraz kasztelanem Królestwa Polskiego, od roku 1841 pełnił funkcję sędziego pokoju w powiecie tomaszowskiego. W związku z licznymi zasługami w roku 1850 otrzymał tytuł barona w Królestwie oraz był deputowanym konfederacji generalnej obu narodów do Fryderyka Augusta Saskiego i księcia warszawskiego. Nieopodal kościoła znajdował się folwark, który przez lata stanowił majątek rodzin Rostworowskich oraz Trębińskich. W okresie kiedy właścicielem majątku był Ludwik Rastawiecki, folwark przeszedł gruntowny remont. Po śmierci barona Ludwika jego syn Edward Rastawiecki sprzedał cały folwark Mieczysławowi Epstein. W późniejszym czasie folwark należał do Czesława Świeżawskiego. Ostatecznie całość folwarku wraz z dworem została spalona przez oddziały UPA w 1944 roku. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.

II Piknik Historyczny w Skansenie Aktywnym w Nowosiółkach w Gminie Telatyn. II PICNIC HISTÓRICO EN EL ESCENARIO DE NOWOSIÓŁKI II Picnic Histórico en el Museo Activo al Aire Libre de Nowosiółki. Gracias a la ayuda de nuestros amigos de los grupos de reconstrucción, por segunda vez, se organizó el Picnic Histórico en el Museo al Aire Libre, durante el cual se pudo conocer la historia y la cultura de las tierras de Grzęda Sokalska de manera directa. . Por invitación de Sołtys Daniel, Zamojski Outlaws, Tomaszowski Szwadron im. 1er Regimiento del Cuerpo de Protección Fronteriza, GRH Wir, Club de Amantes de la Historia de Tomaszów Lubelski, oficiales de la Guardia Fronteriza de Chłopiatyn y el Conjunto Ogrodniczki de Łabunieki Pierwsze, que embellecieron el momento con el canto. Muchos entusiastas de la historia asistieron a la reunión, incluidos el Sr. Robert Gmiterek, Zdzisław Pizun, Leszek Woszczak, Anna Roci. El picnic se ha convertido en un elemento permanente en el calendario de eventos culturales en Nowosiółki, ya que los invitados describieron calurosamente el picnic. Te invitamos a ver fotos del picnic y reconstrucción histórica. Cultura e historia de Nowosiółki Asociación Mi Nowosiółki Nowosiółki 66, 22-652 Telatina REGIÓN: 384083630 NIP: 9212039655 Número de cuenta bancaria: 49 9620 0005 0100 0355 2000 0010 Daniel Pawłowski - Presidente del Consejo de Administración Número de teléfono de la cuenta 887 659 672 Oficina de Atención al Cliente - 730 800 157 política de privacidad Cualquier copia del contenido del sitio web requiere el consentimiento del autor expresado por escrito.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Czerwona Marysin – pas graniczny między zaborem austriackim i rosyjskim – droga do Lisek. Dawny pas graniczny między zaborem austriackim (Galicja) i rosyjskim w latach 1809-1918. Wśród lokalnej społeczności do dziś funkcjonuje określenie Galicja, które było potoczną nazwą ziem Rzeczypospolitej zagarniętych przez zaborców austriackich w latach 1772–1918. Austria nadała tym terenom oficjalną nazwę „Królestwo Galicji i Lodomerii” (niem. Galizien und Lodomerien). Nazwa miała uzasadniać rzekome prawa Habsburgów do księstwa halickiego i włodzimierskiego. Liski były wsią pogranicza Starej Galicji, w której ze względów położenia, pas graniczny znajdował się w lesie, było łatwo przekroczyć granicę. W czasie powstań a zwłaszcza w czasie Powstania Styczniowego powstańcy często wybierali trasę Liski - Nowosiółki. Przekraczali granicę z Królestwem Polskim na polach łączących Liski, Nowosiółki i Marysin. Po krwawych walkach 19 maja 1863 roku w Mołożowie rannych powstańców eskortowano do Galicji właśnie trasą graniczną Nowosiółki - Liski. Trasa przejazdu wozów z rannymi przebiegała przez Nowosiółki, las w Marysinie kończąc się w Liskach. Opis tych wydarzeń przedstawił w swoim pamiętniku jeden z młodych powstańców biorący udział w walkach na tych terenach Stefan Brykczyński : „Rozbudził nas dopiero w jakimś gęstym lesie oficer, rozkazujący oddać broń, którąśmy wszyscy przy sobie mieli na wozie. Na wpół przytomny, przecierając oczy, zapytałem go, co to jest? gdyż nam pozwolono broń zatrzymać przy sobie, ale on odrzekł tylko krótko: - Rozkaz, przechodzimy granicę, broń złożyć na ten wóz, co nadjeżdża”. Autor pamiętnika przedstawia też opis kontroli wozów z rannymi powstańcami na polach marysińskich przez austriacką straż graniczną: „Nagle rozległo się znane nam tak dobrze z tuczapskiej szarży: dududule i w całym pędzie wypadł na nas szwadron huzarów węgierskich z dobytemi szablami i wielce groźnemi minami. Otoczyli nas natychmiast ze wszystkich stron, przytem słyszałem, jak się nasz Ubysz z poczciwym Węgrem, rotmistrzem owego groźnego szwadronu, o coś mocno, po niemiecku, ujadał, w końcu Węgier parsknął śmiechem, machnął ręką i doskonale słyszałem, jak powiedział: - No ja! ist gut, aber ich weiss in davon nichts! O co im szło, nie wiem, ale mówiono potem u nas, że poczciwi Węgrzy, dwie godziny czekali na to, żebyśmy się mogli rozbroić i broń ukryć”. W Liskach w czasie opisywanych walk przygotowano punkt medyczny dla rannych. „Jechaliśmy tedy pod ową groźną eskortą ku wsi Liski, dokąd nas tryumfalnie przyprowadzono, i gdzie już nas oczekiwało obywatelstwo okoliczne z doktorami, opatrunkami i taką masą jedzenia i picia, żeby nam chyba na rok starczyło. Postawiono nas w miejscowej szkółce, w gminie a po opatrzeniu rannych i obfitem nakarmieniu wszystkich, poprowadzono dalej do Uhnowa, miasteczka blisko Lisek leżącego. Ciężko ranni zostali w Liskach, a obywatelstwo i mnóstwo chłopów, którzy nas także obficie częstowali, ruszyli za nami do Uhnowa” . Przypisy: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.V, Warszawa 1884, s. 312; S. Brykczyński, Moje Wspomnienia Rok 1863, Warszawa 1908 .

Acerca de Piknik pod Biało Czerwoną w Tomaszowie Lubelskim Piknik Wolontariacki Pod Biało Czerwoną w Tomaszowie Lubelskim organizowany przez Powiat Tomaszowski oraz Stowarzyszenie Moje Nowosiółki. Wspólnie świętowaliśmy dzień flagi oraz dziękowaliśmy wolontariuszom którzy od pierwszych dni wojny na Ukrainie, nieśli pomoc poprzez własną prace m.in. w punkcie na Sokolni.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Czerwona Figura św. Anny Figura znajduje się w części Telatyna zwanej kolonią, lub jedynką (I), na miejscu dawnej cegielni. W Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich czytamy, że: „Kolonia, utworzona została z gruntów dworskich w 1870 roku przez osadników Mazurów z pow. bocheńskiego i tarnowskiego”. Na półkolistym murowanym postumencie, i kwadratowej podstawie, u jego zwieńczenia umieszczona jest figura świętej Anny. Datowana jest na początek XX wieku. Święta Anna w telatyńskiej figurze ma pozę błagalną. Ręce złożone do modlitwy. Twarz o rysach poważnych, skupiona zapewne na modlitwie przebłagalnej. Św. Anna. Ewangelie nie wymieniają imienia Anny. Wiadomości o jej żywocie pochodzą z II w., a głównym ich źródłem jest apokryficzna Protoewangelia Jakuba, powstała ok. 150 r. Według legendy Anna była zaślubiona z Joachimem. Małżeństwo to pozostawało długo bezdzietne, co u Żydów uchodziło za dowód braku błogosławieństwa Bożego. Po dwudziestu latach życia niemalże pokutniczego i nieustannych modlitw o potomstwo Bóg obdarzył Joachima i Annę córką, której rodzice nadali imię Maryja. Ogarnięci wdzięcznością i przejęci zobowiązaniami, wynikłymi ze złożonego ślubu, Joachim i Anna oddali zaledwie trzyletnią Maryję do służby w świątyni jerozolimskiej. Św. Anna jest czczona jako patronka ciężarnych, bądź bezdzietnych kobiet i wdów, ale równocześnie jest opiekunką małżeństw. Do niej uciekają się położne oraz osoby dotknięte chorobą w czasie zarazy. Ponadto za patronkę obierali ją flisacy oraz górnicy. Jej opiece poleca się gospodarstwa domowe i wszystkie ich koneksje (młynarstwo, włókniarstwo, tkactwo, krawiectwo itd.). Fundator lub fundatorzy przez umieszczenie kapliczki chcieli unaocznić swoje duchowe doświadczenia. W pewien zewnętrzny, materialny sposób zakomunikować je innym. Stąd w pierwszym rzędzie kapliczka w Telatynie wskazuje na wiarę zamieszkującej okolicę ludności. O żywotności wiary fundatorów bądź aktualnych właścicieli mówi materialny stan kapliczki. Systematycznie odnawiana, ciągle świeżo dekorowana, świadczy, iż wiara nie należy do przeszłości, ale ciągle żyje. Przypisy: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.XII, Warszawa 1892, s. 282; A. M. Jonkajtis, Święta Anna Samotrzecia; historia cudownej figury i klasztoru ss. dominikanek św. Anny pod Przyrowem, Lwów 1937, s. 5; H. Dziechcińska, Wzory osobowe, [w:] Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, przy udziale B. Otwinowskiej i E. Sarnowskiej-Temeriusz, Wrocław 1998, s. 929.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska http://polskiodkrywanie.pl/posadow/ Cerkiew unicka W 1787 roku dobra posadowskie nabyła Franciszka ze Stawskich Horochowa wraz z małżonkiem Stefanem. W miejscu wcześniejszej drewnianej cerkwi nowi właściciele wznieśli murowaną cerkiew unicką pod wezwaniem Narodzenia NMP ufundowaną w latach 1824-1826. Cerkiew w swym układzie architektonicznym ma charakter świątyni katolickiej. W 1928 roku w budynku cerkwi urządzono szkołę. W czasie II wojny światowej była jedynym ocalałym budynkiem Posadowa po spaleniu wsi przez Ukraińską Powstańczą Armię. O parafii unickiej w Posadowie dostępne informacje pochodzą z 1760 roku, z których dowiadujemy się, że istniała we wsi drewniana cerkiew parafialna p.w. Narodzenia NMP, należąca do dekanatu tyszowieckiego. W 1840 roku w skład unickiej parafii wchodziły: Posadów, Rzeplin i Łachowce. Główna brama wiodąca na teren cerkwi i cmentarza cerkiewnego usytuowana była od strony północnej, od strony pałacu, i ujęta dwoma dekoracyjnymi obeliskami zachowanymi do dnia dzisiejszego (na tyłach obecnego kościoła). Przypisy: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.VIII, Warszawa 1887, s. 841; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 395.

Strona promuję miejscowość region wschodniej lubelszczyzny, która jest bogata w kulturę i wydarzenia historyczne. Strona przedstawia piękno wsi poprzez ukazanie fotografii, historii, mieszkańców wsi oraz organizacji pozarządowych. Na stronie został także opisany Skansen Aktywny w Nowosiółkach. Comienzo Nowa strona Eventos Asociación AYUDA PARA UCRANIA Museo al aire libre O nas Historia O nas O nas O nas Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Comienzo galería contacto Blog Wyniki wyszukiwania Services PO PRACY 17-20 DZIŚ Wybierz, o czym chcesz się dowiedzieć: Stowarzyszenie Moje Nowosiółki Skansen Projekt "Szlakiem Naszych Przodków"

Strona promuję miejscowość Nowosiółki, która jest bogata w kulturę i wydarzenia historyczne. Strona przedstawia piękno Nowosiółek poprzez ukazanie fotografii, historii, mieszkańców wsi oraz organizacji pozarządowych. Na stronie został także opisany Skansen Aktywny w Nowosiółkach Warsztaty plastyczne Więcej informacji Nasze atrakcje podczas rajdu Więcej informacji

Zdjęcia Nowosiółek jak i całej Grzędy Sokalskiej. NUESTROS HERMOSOS CALCETINES NUEVOS

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kościół - kaplica na grobna rodziny Rastawieckich. Budowa obecnego kościoła w Nowosiółkach, dawnej kaplicy rodowej, dworskiej, rozpoczęła się po 1803 roku z fundacji Ludwika barona Rastawieckiego herbu Sas, który w tym samym roku kupił majątek w Nowosiółkach za wiano jakie otrzymała w związku ze ślubem w dniu 18 maja 1803 roku w Warszawie, jego żona Teresa Rastawiecka z Krajewskich herbu Trzaska. W związku z wychowaniem w wierze rzymskokatolickiej Ludwik Rastawiecki na zakupionym majątku, wzniósł kaplicę, która na przestrzeni dziejów sprawowała także funkcję cerkwi prawosławnej, a następnie kościoła rzymskokatolickiego. W wzniesionej przez Rastawieckiego kaplicy stworzono dwa boczne ołtarze, a naprzeciw ołtarza głównego utworzono chór organowy, który wspierał się na dwóch filarach. Budynek został wymurowany z cegły z prywatnej cegielni Rastawieckiego z sygnowanymi na każdej cegle inicjałami LR. Cała świątynia została otynkowana na zewnątrz, a dach pokryty blaszanymi płytami. Fundator idąc za ówczesnym trendem epoki zlecił wybudowanie świątyni w stylu barokowo-klasycystyczny z wnętrzem opierającym się na iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach oraz na ścianach bocznych poprzez malowanie postaci między innymi świętych z widocznym za nimi cieniem. Od strony północnej powstało prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście z dwoma oknami na przeciwnych stronach, a poniżej powstały dwie czworoboczne zakrystie. Najprawdopodobniej wtedy liturgię w kaplicy sprawował kapłan z parafii z Rzeplina, w której granicach wtedy znajdowały się Nowosiółki. Kościół w Nowosiółkach przechodził wiele zmian, głównie związanych z remontem jaki dokonał Edward Rastawiecki, urządzając jednocześnie kryptę rodziny w podziemiach świątyni, ale także związanych z przemianowaniem kaplicy w 1875 roku w cerkiew prawosławną. Budynku świątyni nie oszczędziła także II wojna światowa, podczas której spalono środek kościoła, wraz z dachem i drewnianym sklepieniem. Rozgrabiono wszelkie ważne do kultu przedmioty w tym obrazy, naczynia liturgiczne etc. Kościół po zakończeniu wojny wymagał gruntownej naprawy i nakładu dużej pracy. Ludność powracająca do Nowosiółek po roku 1945 nie była w stanie poczynić nakładów pieniężnych pozwalających pokryć dach i naprawić wnętrze. Podczas wizyty duszpasterskiej w sąsiedniej parafii w Dołhobyczowie, biskup lubelski Stefan Wyszyński, zatrzymując się w Nowosiółkach, poprosił o pokrycie dachu trzciną i innymi roślinami rosnącymi nad stawem obok kościoła. Świątynie pokryto dachem w roku 1948 kiedy to także w miarę możliwości odrestaurowano wnętrze oraz wstawiono okna. W latach późniejszych dokonywano innych remontów oraz renowacji polichromii oraz obrazów, które sprowadzono do Nowosiółek z innych miejsc. W latach siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnice, której dach został spalony w czasie II wojny światowej. Elewacja zewnętrzna nawy jest rozczłonkowana pilastrami parzystymi, a przy narożach pojedynczymi, które podtrzymują uproszczone belkowanie. Podobne belkowanie wieńczy gładkie ściany prezbiterium i zakrystii. Elewacja frontowa zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Całość frontu zostało uformowane podczas remontu jakiego dokonał Edward baron Rastawiecki po roku 1833, kiedy to zlikwidowano wieże. Na osi elewacji frontowej znajduje się płytki boniowany ryzalit przechodzący w strefie szczytu w występ z wnęką ujętą arkadą. Okna znajdujące się w nawie są zamknięte łukiem odcinkowym, a w prezbiterium i zakrystiach półkolistym. Wewnątrz kościoła ściany nawy rozczłonkowane są filarami przyściennymi z jońskimi pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się półkoliście zamknięte wnęki z oknami w górze. Wielokolorowe linie tęczy przechodzą łukiem po sklepieniu, które zostało utworzone z drewna i pokryte warstwami trzciny oraz tynku. Chór muzyczny wsparty jest na trzech półkolistych arkadach filarowych z jońskimi pilastrami i klasycystycznym belkowaniem. Płaszczyzny ponad arkadami pokrywa klasycystyczna, stiukowa dekoracja. Korpus nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, zaś pozostałe pomieszczenia stropami. Na podłodze kościoła zostały ułożone płytki marmurowe czarne i białe w szachownicę. Pokrywająca wnętrze polichromia ma charakter późnobarokowy, tworzy ją iluzjonistycznie malowane ołtarze. W ołtarzu głównym po bokach malowane postacie św. św. Piotra i Pawła na kolumnowych postumentach. W centrum umiejscowiony jest obraz Chrystusa na krzyżu z osiemnastego wieku. Dwa ołtarze boczne przy tęczy tworzą iluzjonistyczne, kanelowane pilastry w zakończeniach aniołki trzymające atrybuty Chrystusa i Marii. W ołtarzach znajdują się także stiukowe elementy klasycystyczne między innymi obramowania obrazu Przemienienia Pańskiego i NMP Niepokalanie Poczętej. Do czasów obecnych nie zachowały się oryginalne obrazy, które były umiejscowione w obramowaniach, gdyż obrazy w bocznych ołtarzach namalowano w roku 1954, a obraz Chrystusa na krzyżu prawdopodobnie przywieziono z innej świątyni. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kościół - kaplica na grobna rodziny Rastawieckich. Budowa obecnego kościoła w Nowosiółkach, dawnej kaplicy rodowej, dworskiej, rozpoczęła się po 1803 roku z fundacji Ludwika barona Rastawieckiego herbu Sas, który w tym samym roku kupił majątek w Nowosiółkach za wiano jakie otrzymała w związku ze ślubem w dniu 18 maja 1803 roku w Warszawie, jego żona Teresa Rastawiecka z Krajewskich herbu Trzaska. W związku z wychowaniem w wierze rzymskokatolickiej Ludwik Rastawiecki na zakupionym majątku, wzniósł kaplicę, która na przestrzeni dziejów sprawowała także funkcję cerkwi prawosławnej, a następnie kościoła rzymskokatolickiego. W wzniesionej przez Rastawieckiego kaplicy stworzono dwa boczne ołtarze, a naprzeciw ołtarza głównego utworzono chór organowy, który wspierał się na dwóch filarach. Budynek został wymurowany z cegły z prywatnej cegielni Rastawieckiego z sygnowanymi na każdej cegle inicjałami LR. Cała świątynia została otynkowana na zewnątrz, a dach pokryty blaszanymi płytami. Fundator idąc za ówczesnym trendem epoki zlecił wybudowanie świątyni w stylu barokowo-klasycystyczny z wnętrzem opierającym się na iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach oraz na ścianach bocznych poprzez malowanie postaci między innymi świętych z widocznym za nimi cieniem. Od strony północnej powstało prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście z dwoma oknami na przeciwnych stronach, a poniżej powstały dwie czworoboczne zakrystie. Najprawdopodobniej wtedy liturgię w kaplicy sprawował kapłan z parafii z Rzeplina, w której granicach wtedy znajdowały się Nowosiółki. Kościół w Nowosiółkach przechodził wiele zmian, głównie związanych z remontem jaki dokonał Edward Rastawiecki, urządzając jednocześnie kryptę rodziny w podziemiach świątyni, ale także związanych z przemianowaniem kaplicy w 1875 roku w cerkiew prawosławną. Budynku świątyni nie oszczędziła także II wojna światowa, podczas której spalono środek kościoła, wraz z dachem i drewnianym sklepieniem. Rozgrabiono wszelkie ważne do kultu przedmioty w tym obrazy, naczynia liturgiczne etc. Kościół po zakończeniu wojny wymagał gruntownej naprawy i nakładu dużej pracy. Ludność powracająca do Nowosiółek po roku 1945 nie była w stanie poczynić nakładów pieniężnych pozwalających pokryć dach i naprawić wnętrze. Podczas wizyty duszpasterskiej w sąsiedniej parafii w Dołhobyczowie, biskup lubelski Stefan Wyszyński, zatrzymując się w Nowosiółkach, poprosił o pokrycie dachu trzciną i innymi roślinami rosnącymi nad stawem obok kościoła. Świątynie pokryto dachem w roku 1948 kiedy to także w miarę możliwości odrestaurowano wnętrze oraz wstawiono okna. W latach późniejszych dokonywano innych remontów oraz renowacji polichromii oraz obrazów, które sprowadzono do Nowosiółek z innych miejsc. W latach siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnice, której dach został spalony w czasie II wojny światowej. Elewacja zewnętrzna nawy jest rozczłonkowana pilastrami parzystymi, a przy narożach pojedynczymi, które podtrzymują uproszczone belkowanie. Podobne belkowanie wieńczy gładkie ściany prezbiterium i zakrystii. Elewacja frontowa zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Całość frontu zostało uformowane podczas remontu jakiego dokonał Edward baron Rastawiecki po roku 1833, kiedy to zlikwidowano wieże. Na osi elewacji frontowej znajduje się płytki boniowany ryzalit przechodzący w strefie szczytu w występ z wnęką ujętą arkadą. Okna znajdujące się w nawie są zamknięte łukiem odcinkowym, a w prezbiterium i zakrystiach półkolistym. Wewnątrz kościoła ściany nawy rozczłonkowane są filarami przyściennymi z jońskimi pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się półkoliście zamknięte wnęki z oknami w górze. Wielokolorowe linie tęczy przechodzą łukiem po sklepieniu, które zostało utworzone z drewna i pokryte warstwami trzciny oraz tynku. Chór muzyczny wsparty jest na trzech półkolistych arkadach filarowych z jońskimi pilastrami i klasycystycznym belkowaniem. Płaszczyzny ponad arkadami pokrywa klasycystyczna, stiukowa dekoracja. Korpus nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, zaś pozostałe pomieszczenia stropami. Na podłodze kościoła zostały ułożone płytki marmurowe czarne i białe w szachownicę. Pokrywająca wnętrze polichromia ma charakter późnobarokowy, tworzy ją iluzjonistycznie malowane ołtarze. W ołtarzu głównym po bokach malowane postacie św. św. Piotra i Pawła na kolumnowych postumentach. W centrum umiejscowiony jest obraz Chrystusa na krzyżu z osiemnastego wieku. Dwa ołtarze boczne przy tęczy tworzą iluzjonistyczne, kanelowane pilastry w zakończeniach aniołki trzymające atrybuty Chrystusa i Marii. W ołtarzach znajdują się także stiukowe elementy klasycystyczne między innymi obramowania obrazu Przemienienia Pańskiego i NMP Niepokalanie Poczętej. Do czasów obecnych nie zachowały się oryginalne obrazy, które były umiejscowione w obramowaniach, gdyż obrazy w bocznych ołtarzach namalowano w roku 1954, a obraz Chrystusa na krzyżu prawdopodobnie przywieziono z innej świątyni. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kościół - kaplica na grobna rodziny Rastawieckich. Budowa obecnego kościoła w Nowosiółkach, dawnej kaplicy rodowej, dworskiej, rozpoczęła się po 1803 roku z fundacji Ludwika barona Rastawieckiego herbu Sas, który w tym samym roku kupił majątek w Nowosiółkach za wiano jakie otrzymała w związku ze ślubem w dniu 18 maja 1803 roku w Warszawie, jego żona Teresa Rastawiecka z Krajewskich herbu Trzaska. W związku z wychowaniem w wierze rzymskokatolickiej Ludwik Rastawiecki na zakupionym majątku, wzniósł kaplicę, która na przestrzeni dziejów sprawowała także funkcję cerkwi prawosławnej, a następnie kościoła rzymskokatolickiego. W wzniesionej przez Rastawieckiego kaplicy stworzono dwa boczne ołtarze, a naprzeciw ołtarza głównego utworzono chór organowy, który wspierał się na dwóch filarach. Budynek został wymurowany z cegły z prywatnej cegielni Rastawieckiego z sygnowanymi na każdej cegle inicjałami LR. Cała świątynia została otynkowana na zewnątrz, a dach pokryty blaszanymi płytami. Fundator idąc za ówczesnym trendem epoki zlecił wybudowanie świątyni w stylu barokowo-klasycystyczny z wnętrzem opierającym się na iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach oraz na ścianach bocznych poprzez malowanie postaci między innymi świętych z widocznym za nimi cieniem. Od strony północnej powstało prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście z dwoma oknami na przeciwnych stronach, a poniżej powstały dwie czworoboczne zakrystie. Najprawdopodobniej wtedy liturgię w kaplicy sprawował kapłan z parafii z Rzeplina, w której granicach wtedy znajdowały się Nowosiółki. Kościół w Nowosiółkach przechodził wiele zmian, głównie związanych z remontem jaki dokonał Edward Rastawiecki, urządzając jednocześnie kryptę rodziny w podziemiach świątyni, ale także związanych z przemianowaniem kaplicy w 1875 roku w cerkiew prawosławną. Budynku świątyni nie oszczędziła także II wojna światowa, podczas której spalono środek kościoła, wraz z dachem i drewnianym sklepieniem. Rozgrabiono wszelkie ważne do kultu przedmioty w tym obrazy, naczynia liturgiczne etc. Kościół po zakończeniu wojny wymagał gruntownej naprawy i nakładu dużej pracy. Ludność powracająca do Nowosiółek po roku 1945 nie była w stanie poczynić nakładów pieniężnych pozwalających pokryć dach i naprawić wnętrze. Podczas wizyty duszpasterskiej w sąsiedniej parafii w Dołhobyczowie, biskup lubelski Stefan Wyszyński, zatrzymując się w Nowosiółkach, poprosił o pokrycie dachu trzciną i innymi roślinami rosnącymi nad stawem obok kościoła. Świątynie pokryto dachem w roku 1948 kiedy to także w miarę możliwości odrestaurowano wnętrze oraz wstawiono okna. W latach późniejszych dokonywano innych remontów oraz renowacji polichromii oraz obrazów, które sprowadzono do Nowosiółek z innych miejsc. W latach siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnice, której dach został spalony w czasie II wojny światowej. Elewacja zewnętrzna nawy jest rozczłonkowana pilastrami parzystymi, a przy narożach pojedynczymi, które podtrzymują uproszczone belkowanie. Podobne belkowanie wieńczy gładkie ściany prezbiterium i zakrystii. Elewacja frontowa zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Całość frontu zostało uformowane podczas remontu jakiego dokonał Edward baron Rastawiecki po roku 1833, kiedy to zlikwidowano wieże. Na osi elewacji frontowej znajduje się płytki boniowany ryzalit przechodzący w strefie szczytu w występ z wnęką ujętą arkadą. Okna znajdujące się w nawie są zamknięte łukiem odcinkowym, a w prezbiterium i zakrystiach półkolistym. Wewnątrz kościoła ściany nawy rozczłonkowane są filarami przyściennymi z jońskimi pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się półkoliście zamknięte wnęki z oknami w górze. Wielokolorowe linie tęczy przechodzą łukiem po sklepieniu, które zostało utworzone z drewna i pokryte warstwami trzciny oraz tynku. Chór muzyczny wsparty jest na trzech półkolistych arkadach filarowych z jońskimi pilastrami i klasycystycznym belkowaniem. Płaszczyzny ponad arkadami pokrywa klasycystyczna, stiukowa dekoracja. Korpus nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, zaś pozostałe pomieszczenia stropami. Na podłodze kościoła zostały ułożone płytki marmurowe czarne i białe w szachownicę. Pokrywająca wnętrze polichromia ma charakter późnobarokowy, tworzy ją iluzjonistycznie malowane ołtarze. W ołtarzu głównym po bokach malowane postacie św. św. Piotra i Pawła na kolumnowych postumentach. W centrum umiejscowiony jest obraz Chrystusa na krzyżu z osiemnastego wieku. Dwa ołtarze boczne przy tęczy tworzą iluzjonistyczne, kanelowane pilastry w zakończeniach aniołki trzymające atrybuty Chrystusa i Marii. W ołtarzach znajdują się także stiukowe elementy klasycystyczne między innymi obramowania obrazu Przemienienia Pańskiego i NMP Niepokalanie Poczętej. Do czasów obecnych nie zachowały się oryginalne obrazy, które były umiejscowione w obramowaniach, gdyż obrazy w bocznych ołtarzach namalowano w roku 1954, a obraz Chrystusa na krzyżu prawdopodobnie przywieziono z innej świątyni. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.