W latach 1827-1828 Wincenty Makomaski oprócz wzniesienia dworu, funduje w Żulicach kaplicę grobową swojej rodziny. Istniejąca do dnia dzisiejszego świątynia pełni funkcję katolickiego kościoła parafialnego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego.

 

Po 1870 roku kaplica została zamieniona na cerkiew prawosławną. W 1919 roku wymienia się ją w źródłach jako kościół filialny rzymskokatolicki Parafii Rzeplin. W czasie II wojny światowej nacjonaliści ukraińscy z Ukraińskiej Powstańczej Armii dokonują częściowego zniszczenia świątyni. Jednak dzięki staraniom parafii i miejscowej ludności kościół został odnowiony w 1945 roku.

 

Kaplica o charakterze klasycystycznym, orientowana. Jest murowana z cegły i otynkowana. W skład świątyni wchodzą: prostokątna nawa główna, czworoboczne prezbiterium z zakrystiami po bokach. Pod nawą znajduje się krypta. Wnętrze świątyni ma ściany nawy rozczłonkowane pilastrami, pomiędzy którymi, we wnękach, znajdują się okna.

 

Nawa główna i prezbiterium posiada poziomowy sufit. Chór ma prosty parapet i wsparty jest na czterech kolumnach. Front kościoła tworzy portyk, jego przyczółek jest podtrzymywany przez cztery kolumny toskańskie. Wejście posiada dwie nisze na posągi ujęte opaskami z kluczami, nad nimi znajdują się trzy kwadratowe otwory okienne w profilowanych obramieniach. Świątynia ma dach dwuspadowy, nad prezbiterium niższy.

 

W ołtarzu głównym świątyni znajduje się obraz Ukrzyżowania z pierwszej połowy XIX w. W ołtarzach bocznych: Matki Bożej Częstochowskiej i Pana Jezusa z otwartym Sercem. W nawie i prezbiterium obrazy: Zwiastowania NMP, Narodzenie, Wskrzeszenie córki Jaira, Spotkanie z Samarytanką, Spotkanie z jawnogrzesznicą, Wypędzenie przekupniów ze świątyni, Zmartwychwstanie.

 

            Przypisy:

• Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T.VIII, z.17 – Tomaszów Lubelski i okolice, Warszawa 1982;

• AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice);

• Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV, Warszawa 1894, s. 851;

• J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 650-651.