Wyniki wyszukiwania

Wydarzenia organizowane przez Stowaryszenie Moje Nowosiółki w Gminie Telatyn. VERANSTALTUNGEN Ernte in neuen Samen Am 1. August 2021 fand in Nowosiółki die traditionelle Ernte unter Beteiligung von Wiederaufbaugruppen statt. MEHR SEHEN NOC MUZEÓW Nocne zwiedzanie Skansenu w Nowosiółkach. ZOBACZ WIĘCEJ IV HISTORISCHES PICKNICK Am 13. Juni 2021 fand in Nowosiółki das Historische Picknick statt, das Liebhaber von Geschichte und Tradition anzog. MEHR SEHEN ERNTE IN WASYLÓW Im August 2020 haben wir in Wasylów eine ländliche Ernte mit Getreidemähen und Getreideverarbeitung organisiert. MEHR SEHEN III HISTORISCHES PICKNICK Das 3. Historische Picknick im Jahr 2020 war etwas Besonderes, weil es im Zusammenhang mit der COVID-19-Pandemie ohne Publikum stattfand. An virtuellen Attraktionen mangelte es jedoch nicht. MEHR SEHEN II HISTORISCHES PICKNICK Historische Rekonstruktion, Waffen- und Uniformvorführungen – all das gab es beim historischen Picknick zu sehen. MEHR SEHEN AUSWAHL Oktober Kartoffelausgrabungen. MEHR SEHEN Meine Nowosiółki-Vereinigung Nowosiółki 66, 22-652 Telatyn REGON: 384083630 NIP: 9212039655 Kontonummer: 49 9620 0005 0100 0355 2000 0010 Daniel Pawłowski - Vorstandsvorsitzender Telefonnummer des Kontos 887 659 672 Datenschutz-Bestimmungen Eine Vervielfältigung der Inhalte der Website bedarf der schriftlichen Zustimmung des Urhebers.

Piknik Jesienny IV HISTORISCHES PICKNICK NOWOSIÓŁKI - AKTIVER OFFENER FLUGHAFEN - 13. JUNI - UM 14:00 Satzung Fahrt Im Rahmen des Picknicks wurden 10 einzigartige Stände vorbereitet, an denen die Teilnehmer, insbesondere Kinder und Jugendliche, die Uniformen und Ausrüstung polnischer Soldaten aus dem Zweiten Weltkrieg sowie aus dem 17. Jahrhundert sehen können. Jeder, der bereit ist, kann sich einer Ausbildung in militärischem Drill unterziehen, etwas über historische Waffen lernen und eine Replik eines Säbels aus dem 17. Jahrhundert in die Hand nehmen. Die Veranstaltung besteht aus den folgenden Panels: 1. Grenzübergang Am Eingang zum Picknickplatz wird es eine Grenzschranke geben, die vom Tomaszowski Szwadron im bewacht wird. 1. Kavallerieregiment des Grenzschutzkorps, wo Grenzübertrittsgenehmigungen ausgestellt werden. Nachdem die KOP-Mitglieder die Bedingungen für den Grenzübertritt erfüllt haben, lassen sie diejenigen, die bereit sind, den Picknickplatz besuchen, wo viele Attraktionen auf sie warten. 2. Militärkenner - historische Stätte, die an das Alter und die Fähigkeiten des Teilnehmers angepasst ist, einschließlich einer Ausstellung von Waffen und Militäruniformen mit Exponaten aus dem Krieg. Auf dem Stand wird es stattfinden Militärische Ausbildung, die im Lager der polnischen Truppen aus dem Zweiten Weltkrieg stattfinden wird, präsentiert von der Historischen Rekonstruktionsgruppe des WIR. Diorama für ein historisches Lager, das aus Befestigungselementen, einem Mast mit einer weiß-roten Fahne, einer Ausstellung von Ausrüstung und Waffen bestehen wird. Am Stand führen Reenactors in historischen Uniformen eine Animation für das Publikum durch. Es wird ein Training für die Teilnehmer des Picknicks sein, bei dem die grundlegenden Exerzierbefehle der polnischen Armee übergeben werden. 3. Sanitärstand Feldlazarett beim rekonstruierten Rettungslager. Dieser Stand wird eine Ausstellung historischer medizinischer Geräte beherbergen. Es wird Kurse zu Erster Hilfe, Bandagieren und Gliederversteifung geben, an denen die Teilnehmer des Picknicks teilnehmen werden. 4. Leben in den Härten des Krieges – eine Position der historischen Rekonstruktionsgruppe der Zivilbevölkerung von Tomaszów Lubelski, die das Leben in den 1930er und 1940er Jahren präsentieren wird, einschließlich Mode, Kleidung und Ernährung. Das Ganze wird in den Gebäuden des Freilichtmuseums mit Haushalts- und landwirtschaftlichen Geräten untergebracht. 5. Ordynacka-Adel - ein Lager gefährlicher Outlaws aus Zamość, blutrünstiger Feinde und begeisterter Kämpfer. Es beherbergt Reenactors direkt aus dem 17. Jahrhundert in vollen Militäruniformen sowie farbenfrohe Frauenkleidung mit einer Ausstellung von Militärwaffen - Säbel und Steinschlosspistolen. Säbelkämpfe, Geschichten aus dem 17. Jahrhundert Zamość und ein Festmahl mit Essen und Wein. 6. Militär der Territorialverteidigung – ein Stand über das 25. leichte Infanteriebataillon in Zamość – Teil der 2. Territorialverteidigungsbrigade, das das gegenwärtige Erscheinungsbild der Armee mit einer Ausstellung von Uniformen, Waffen und Fahrzeugen, die für den Dienst verwendet werden, präsentieren wird Dienstinteressierte - auch der neuesten Art von Streitkräften - erhalten alle notwendigen Informationen über den Dienst. 7. Historische Leidenschaft – ein Ort, an dem Regionalisten aus Roztocze und Grzęda Sokalska in ihren Geschichten ihre Leidenschaft für die Kultur, Geschichte und Tradition der Region Lublin präsentieren. Nach den Erzählungen können sich alle Interessierten persönlich mit Historikern unterhalten und Wissenswertes über ihre Orte austauschen. 8. Volksküche – das Picknick darf nicht fehlen, mit allen wichtigen Gerichten der Region Lublin, zubereitet von den Damen der Klubs der ländlichen Hausfrauen. Die Küche von Roztocze und Grzęda Sokalska voller Aromen wird das Picknick mit einer Show von Damen abwechslungsreich gestalten, die ihre Freizeit dem Servieren traditioneller Gerichte widmen. Zusätzlich werden im Rahmen des Picknicks Erbsensuppe und Grillwurst angeboten. 9. Auftritte von Folkloregruppen, die die wichtigsten patriotischen Lieder sowie Folklorelieder, die mit dem Roztocze-Gebiet verbunden sind, vortragen werden. Auf der Hauptbühne wird während der gesamten Dauer des Picknicks ein Team der Gemeinde Telatyn alle Teilnehmer unterhalten und sie zum gemeinsamen Spielen und Tanzen einladen. 10. Pfadfinder vom Modrzewo-Team aus Telatyn, das von Anfang an von Herrn Henryk Szaruga geleitet wurde. Das Team wurde neben dem Gymnasium in Telatyn gegründet und bringt junge Schüler zusammen, die das Leben im Sinne von Pfadfindern fördern, helfen, sich für das Wohl ihrer Stadt einsetzen und sich zu gemeinsamen Camps treffen wollen. Der Höhepunkt des Picknicks wird die historische Rekonstruktion der Zeit vom September 1939 sein, an der mehr als 30 Reenactors mit Uniformen und Kriegswaffen teilnehmen werden. Es wird Schüsse, Emotionen und eine Demonstration der Tapferkeit geben, die die Helden jener Zeit hatten, die alles, was sie bisher liebten, aufgegeben haben, um gegen den Feind vorzugehen, um ihr geliebtes Land vor Gefahren zu retten. Im Wissenschafts- und Wettbewerbsteil präsentieren die Schüler der Sekundarschule in Łaszczów ihren Stand mit OzoBot-Programmiershow, Drohnenbetrieb und Flug über das Picknickgelände, singen patriotische Lieder und bereiten Wettbewerbe für die Jüngsten vor. Mit: Historische Rekonstruktionsgruppe WIR Historische Rekonstruktionsgruppe, deren Schirmherr Lt. Konrad Bartoszewski Pseudonym ist. „WIR“ der Held der Partisanenkämpfe in Roztocze. Eine Gruppe, die den Bewohnern der Region Lublin seit vielen Jahren vermittelt, was historische Leidenschaft ist, die Erinnerung an die Helden des Kampfes für ein freies Polen und die Liebe, die wichtigsten historischen Ereignisse für unser Land durch Dioramen und zu zeigen historische Rekonstruktion. Wir können die Mitglieder der Gruppe bei den wichtigsten Veranstaltungen treffen, darunter Rekonstruktion der Schlacht von Tomaszów Lubelski, Jahrestage der Schlacht von Osuchy oder der Kämpfe in Szczebrzeszyn. Tomaszowski Szwadron im. 1. Kavallerieregiment des Grenzschutzkorps Uniformierte Mitglieder der Historischen Wiederaufbaugruppe haben das Picknick von Anfang an veranstaltet und uns als erste den Auftritt der KOP-Truppen gezeigt, die sich als erste den feindlichen Angriffen auf Polen im September 1939 widersetzten. Die Liebe zur Heimat, die in den Kadermitgliedern schlummert, ist ein Vorbild, denn auf direktem Weg erfährt man, wie der Dienst in den Reihen der KOP aussah, welche Waffen es im Zweiten Weltkrieg gab. Gruppe der historischen Rekonstruktion der Zivilbevölkerung Tomaszów Lubelski Die Zivilbevölkerung ist eine Gruppe von Geschichtsinteressierten, die an Schicksal, Tradition, Kultur, Kleidung und Verhalten der Zivilbevölkerung erinnern wollen, indem sie an Rekonstruktionen, historischen Aufführungen und Volksaufführungen teilnehmen. Banici-Zamojscy-Stiftung Eine Organisation, die von Menschen gegründet wurde, für die es ihnen am Herzen liegt, die Geschichte des 17. Jahrhunderts im Zusammenhang mit Zamość, dem Gut Zamość, den Helden dieser Zeit, Jan Zamoyski und Stanisław Zółkiewski, zu zeigen. Mitglieder der Organisation spielen die Rolle von Charakteren aus dem 17. Jahrhundert, durch Kleidung, Bewaffnung mit Schusswaffen und weißen Waffen und Verhalten direkt vom edlen Zamość. Wenn es die Situation erfordert, hilft die Organisation Bedürftigen und unterstützt regionale Initiativen, einschließlich der Unterstützung bei der Veröffentlichung von Büchern über Roztocze. Die Gruppe organisiert die „Potyczka o Zamczysko“, an der auch viele andere Gruppen mit einer ähnlichen Leidenschaft für Geschichte teilnehmen. Regionalisten aus Roztocze und Grzęda Sokalska Janusz Sławiński – Einwohner der Gemeinde Telatyn, der sich leidenschaftlich für die Geschichte der Gemeinde und Grzęda Sokalska interessiert. Leidenschaft für Geschichte zeigt Herr Janusz durch die Suche nach wichtigen historischen Ereignissen, Fotografie und lebendiger Geschichte, die von älteren Menschen weitergegeben und damit in Verbindung gebracht wird inkl. mit Poturzyn, Tytus Woyciechowski, Telatyn und Posadow. Zdzislaw Pizun wohnhaft in Lubycza Królewska, Absolventin der Geschichte an der Pädagogischen Hochschule in Rzeszów. In den Jahren 1988-2011 Geschichtslehrer in der Gemeinde Lubycza Królewska, 2003 Ausbilder im Kommunalen Kultur-, Sport- und Tourismuszentrum in Lubycza Królewska. Historiker, Regionalist, Publizist, Redakteur, Verleger, Kulturanimator, Journalist, Co-Autor und Autor mehrerer regionaler Bücher, Broschüren und historischer Artikel, darunter Co-Autor wissenschaftlicher Artikel im „Rocznik Tomaszowski“ (2016-2020) und der Autor in der Sammelstudie "Ziemia Lubycka" “(2017). Mitherausgeber der Publikation „From Zamość to Lviv. Historische und literarische Skizzen "(2020)," Von Zamość nach Lemberg (2021) Mitglied der Regionalgesellschaft Dr. Janusz Peter von Tomaszów. Chefredakteur des Internetportals "Tomaszów Lubelski-Bełz-Rawa Ruska". Aktivist (2003). Sławomir Litkowiec – ein Einwohner von Grzęda Sokalska aus Żerniki, ein Liebhaber der Kultur, Tradition und Geschichte der östlichen Lubliner Gemeinden, der seine Leidenschaft in den sozialen Medien durch Artikel, Beschreibungen historischer Ereignisse und die Restaurierung wichtiger Orte der Geschichte, einschließlich vergessener Denkmäler, weitergibt. Herr Sławomir ist Absolvent der Katholischen Universität Lublin, aus diesen Gründen ist er der Region Lublin nahe und mit dem Wohnort eine historische Leidenschaft verbunden, zumal er mit dem Tomaszówska Regional Portfolio verbunden ist, das Beschreibungen veröffentlicht der Geschichte des Kreises Tomaszów. 25. leichtes Infanteriebataillon in Zamość - Teil der 2. Territorialverteidigungsbrigade Die Einheit der Territorialen Verteidigungskräfte ist die jüngste in der Formation der polnischen Armee, deren Aufgabe es ist, in regionalen Gebieten zu operieren, wo sie immer die ersten sind, die denjenigen Hilfe leisten, die sie brauchen, z. Naturkatastrophen und neuerdings Hilfe bei der Impfung gegen COVID-19. Die Soldaten wachen über die Sicherheit des Landes, sichern die wichtigsten Orte für das Land und sind eine neue Möglichkeit für junge Menschen, die ihre körperliche Fitness überprüfen wollen. Landhausfrauenklubs aus den Regionen Roztocze und Grzęda Sokalska Der Stand der Damen der Landfrauenvereine, die im Rahmen der Pflege von Tradition und Kultur regionale Gerichte zubereiten, Trachten kleiden und verschiedene Veranstaltungen rund um das Leben auf dem Land organisieren. Die Damen widmen ihre Freizeit der Verbreitung der Tradition unter den Dorfbewohnern, die sich seit vielen Jahren entwickelt und zu einer Leidenschaft auch für junge Menschen wird, die zum Wohle ihrer Städte handeln möchten. Wir werden mit ihrer Anwesenheit von den Damen der KGW-Nachbarn aus Łaszówka und der Gesangsgruppe „Nachbarn“ geehrt, die zusammen einen Organismus bilden, manchmal in traditioneller Kleidung, manchmal in einer Kochschürze und manchmal in „Arbeitshosen“. Es ist seit über 40 Jahren in Betrieb. Vorsitzender ist Alicja Babiarz, Schwiegertochter der Kreisgründer Irena und Mieczysław Babiarz. Sie organisieren regelmäßig Mittsommernachts-, Frauentag- und Weihnachtswaffeltreffen. Sie beteiligen sich an verschiedenen Projekten, Wohltätigkeitsaktionen, kooperieren mit der Schule, Feuerwehrleuten der Freiwilligen Feuerwehr, Sportlern und Fans von GKS "Pogoń 96" Łaszczówka und dem Verband der sozialen Initiativen für die Entwicklung des Dorfes Łaszczówka. Sie schreiben und realisieren Projekte wie „Erneuerung des Piekiełko-Reservats“ und „Wie es früher war – Hochzeitstänze“. Mittelschule in Łaszczów Schüler des Gymnasiums in Łaszczów präsentieren zusammen mit Lehrern die wissenschaftlichen Attraktionen, die die Schüler des Gymnasiums erwarten, darunter das Programmieren von OzoBots, die Ausbildung im Drohnenbetrieb und die Ausbildung im zukünftigen Beruf des Grenzschutzbeamten. Wettbewerbe und das Singen patriotischer Lieder finden auf dem Schulstand statt.

Wędrowanie Szlakiem Naszych Przodków Trasa Zielona O Projekcie Dokąd zmierzamy? Witamy na trasie zielonej. Cieszymy się, że chcesz razem z nami podążać trasą znanych mieszkańców tych terenów. Na trasie poznasz historię rodu Rastawieckich i Woyciechowskich oraz odpowiedź na pytanie dlaczego Fryderyk Chopin był związany z naszymi terenami? Skansen Aktywny w Nowosiółkach. Wędrówkę Szlakiem naszych przodków rozpoczynamy w Skansenie Aktywnym w Nowosiółkach, w którym możemy zostawić auto na parkingu, przesiąść się na rower lub zacząć wędrówkę pieszo. W Skansenie otrzymamy pakiet startowy i dokładne informacje o trasie. Przy wejściu do Skansenu znajdziemy pierwsze oznakowanie QR1 naszej trasy - Skansen Aktywny Stowarzyszenia Moje Nowosiółki. Kierujemy się w stronę centrum Nowosiółek na południowy zachód, w stronę drogi wojewódzkiej nr 852 (1,3 km). Na skrzyżowaniu przy cmentarzu skręcamy w lewo i drogą 852 przejeżdżamy, przechodzimy 210 metrów na wjazd do kościoła. Przy wjeździe do Kościoła na skarpie znajdują się kolejne tabliczki z kodami QR2,3,4,5. Barokowy park Tarły. Cerkiew unicka. Kaplica rodowa Rastawieckich. Dwór Rastawieckich. Po interesującej wizycie w Nowosiółkach i zapoznaniu się z historią miejsca udajemy się w stronę Poturzyna. Drogą 852 kierujemy się na północ, przejeżdżamy koło cmentarza w Nowosiółkach i jedziemy cały czas prosto do Poturzyna, 3,4 km. Poturzyn, cmentarz/ park przy drodze 852. Gdy dojedziemy do Poturzyna po prawej stronie znajduje się cmentarz/ park w którym czeka na nas kolejny punkt z kodem QR6 - Figura Chrystusa Hegla . Następnie skręcamy w prawo na drogę Poturzyn PGR i po 450 metrach dojedziemy, dojdziemy do punktu QR7,8. Stara powozownia i dwór. Cukrownia Woyciechowskiego. Kierujemy się z powrotem na drogę 852 i skręcamy w prawo w stronę centrum Poturzyna. Po 450 metrach po prawej stronie znajdziemy kolejny punkt QR9. Pomnik pomordowanych mieszkańców wsi Poturzyn. Niedaleko dalej, (300 m) po prawej stronie znajduje się Centrum rozwoju wsi im. Fryderyka Chopina i nasz kolejny obiekt z kodem QR10 - Pomnik Chopina. Następnie drogą 852 udajemy się na północ w stronę Witkowa i po 900 metrach na wprost skrzyżowania znajdziemy cmentarz z I wojny światowej i kolejny punkt QR11 - Figura Maryi Hegla. Do Wasylowa kierujemy się na zachód 2,1 km. Tutaj w okolicy krzyża przydrożnego możemy wybrać drogę przez las, ponad kilometr w stronę Gospodarstwa Etnograficznego : skręcamy w prawo do lasu i ścieżką kierujemy się w stronę Gospodarstwa, lub: kierujemy się dalej drogą i po 500 metrach skręcamy na Wasylów. Następnie skręcamy w lewo na Wasylów i jedziemy lub idziemy prosto 1, 4 km. Skręcamy w lewo i jedziemy lub idziemy 700 m. Po 650 m wędrówki skręcamy dalej w lewo. W gospodarstwie etnograficznym w Wasylowie znajdziemy kolejny obiekt naszej trasy z kodem QR12 - Gospodarstwo Etnograficzne Stowarzyszenia Moje Nowosiółki. Po miłych chwilach spędzonych w Gospodarstwie kierujemy się na południe 650 m. Następnie skręcamy w lewo i wędrujemy do Nowosiółek 2, 1 km. Przy krzyżu przydrożnym skręcamy w prawo droga 852 400 metrów. Przy cmentarzu w Nowosiółkach skręcamy w lewo na Suszów 1, 3 km. Trasę zieloną kończymy w Skansenie Aktywnym Stowarzyszenia Moje Nowosiółki. Po więcej wrażeń zapraszamy z tego punktu na trasę czerwoną! kieruj na czerwoną lub Powrót:

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Wczesnośredniowieczne grodzisko w Posadowie. Grodzisko znajduje się kilometr od zabudowań wsi Posadów, na wysokim cyplu lessowym w dolinie Kamionki. Aktualnie określane jest jako Zamczysko. Gród ma kształt pierścieniowatego majdanu, który w przybliżeniu jest bardziej kolisty. Otoczony jest podwójnym wałem o wysokości 5 metrów i fosą szerokości 8 metrów, ciągnącą się między wałami. W zewnętrznym wale ziemnym od strony północnej najprawdopodobniej znajdowała się brama, o czym świadczy widoczna wyrwa. Osada i grodzisko datowane są na IX do XI wieku. W wiekach późniejszych założono na miejscu wczesnośredniowiecznej osady gródek rycerski na usypanym kopcu. Zbudowano wówczas wały ziemne i zapewne pogłębiono fosę. Gródek rycerski funkcjonował do końca XV wieku. Najstarszym źródłem na temat grodu w Posadowie jest tekst zamieszczony w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich z 1887 roku: „W pobliżu wsi jest nasyp okrągły (kopiec), jak zwykle Szwedom przypisywany, dalej o 500 kroków od wsi jest na półtora morgowej przestrzeni tak zwane zamczysko, opasane podwójnym wałem. W 1837 roku znaleziono tu szyszak, naramiennik, ostrogę i takowe przesłano do gabinetu archeologicznego w Krakowie. W 1858 w r. wykopano tu siekierkę kamienną, a w 1877 drugą siekierkę na polu zwanym Rokitno, gdzie stoi dom straży granicznej. Przy kopaniu rowu znaleziono w garnku glinianym dwa kolczyki, kółko z grubego srebrnego drutu skręcone a w 1878 r. w zamczysku kulę kamienną granitową, średnicy 9 cm. Przedmioty te odsyłano zawsze do Krakowa. Naprzeciw zamczyska, w lesie Rochaj zwanym, jest kurhan 3 sąż. wysoki, na nim rosną dęby, dokoła i mnóstwo małych mogił. Lud zowie to grobem: wodza i rycerstwa". Przypisy: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.VIII, Warszawa 1887, s. 841; M. Piotrowski, Grodzisko w Posadowie i jego kontekst, "Rocznik Tomaszowski" t. 4 (2015), s. 7-48.

Wędrowanie Szlakiem Naszych Przodków Trasa Czerwona O Projekcie Dokąd zmierzamy? Witamy na trasie czerwonej. Cieszymy się, że chcesz wędrować razem z nami trasą pamięci bohaterów o naszą niepodległość, trasą bogatą w historię dawnych rodów szlacheckich. Podążając nią dowiesz się jak przebiegała granica między zaborem austriackim a rosyjskim na naszym terenie oraz, w którym miejscu powstańcy styczniowi przekraczali tę granicę w drodze na walkę z zaborcami. Trasę możemy rozpocząć w Skansenie Aktywnym w Nowosiółkach. Kierujemy się na południe i idziemy tą samą drogą 1, 3 km do skrzyżowania przy cmentarzu parafialnym w Nowosiółkach. Na skrzyżowaniu skręcamy w prawo i drogą 852 idziemy naprzód do krzyża przydrożnego 400 metrów. Przy krzyżu przydrożnym skręcamy na Wasylów i idziemy tą samą drogą 2, 1 km. Następnie skręcamy w prawo i kierujemy się na południe 650 m. W gospodarstwie etnograficznym w Wasylowie znajdziemy kolejny obiekt naszej trasy z kodem QR12 - Gospodarstwo Etnograficzne Stowarzyszenia Moje Nowosiółki. Po zwiedzeniu gospodarstwa kierujemy się na południe 1 km. Skręcamy w prawo i kierujemy się w stronę Telatyna 3, 1 km. Następnie skręcamy w lewo i kierujemy się na Telatyn 1, 4 km. Skręcamy w prawo i drogą 852 jedziemy lub idziemy 900 metrów. Po prawej stronie drogi na wzniesieniu znajduje się pierwszy punkt trasy oznaczony kodem QR1- Pomnik poległych mieszkańców Gminy Telatyn podczas II wojny światowej . Następnie kierujemy się w stronę Telatyna. Po 450 metrach skręcamy w lewo, w ulicę kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jedziemy nią 850 metrów. Skręcamy w lewo w ulicę świętej Anny i po 150 metrach, po lewej stronie znajduje się kolejny obiekt naszej trasy QR2 - kaplica świętej Anny, niedaleko OSP w Telatynie . Kierujemy się ulicą świętej Anny w kierunku Łachowiec, skręcamy w prawo w ulicę Polną i po 300 metrach pojawi się kolejny punkt naszej trasy QR3 - Kamienny krzyż z 1906 roku. Wracamy do ulicy świętej Anny, skręcamy w prawo i prosto kierujemy się w stronę Łachowiec 2, 2 km. W Łachowcach w centrum wsi obok OSP znajduje się kolejny obiekt z naszej trasy QR4 - Pomnik upamiętniający pomordowanych mieszkańców Łachowiec . Kierujemy się na południe jedziemy lub idziemy 170 metrów, następnie skręcamy w lewo i jedziemy 400 metrów. Skręcamy w prawo jedziemy 190 metrów. Następnie skręcamy w lewo i 1 km podążamy do Radkowa i naszego kolejnego punktu. W Radkowie skręcamy w prawo i podążamy drogą w kierunku dawnej szkoły około 500 metrów, przy której po lewej stronie znajdziemy kolejny kod QR5 - Cerkiew świętego Demetriusza. Następnie wracamy do drogi głównej, skręcamy w prawo i jedziemy lub idziemy 400 metrów i kolejny nasz punkt znajduje się przy drodze koło przystanku PKS, po prawej stronie, QR6- Pomnik nieznanego żołnierza. Następnie drogą, na której jesteśmy kierujemy się prosto w kierunku Kolonia Radków do Marysina około 2,9 km. W Marysinie, przy znaku drogowym Marysin 1 skręcamy w prawo i jedziemy 2 km. Skręcamy w prawo i kierujemy się prosto na Liski. Po drodze do Lisek znajdziemy następny nasz obiekt trasy QR7 - Marysin – pas graniczny między zaborem austriackim i rosyjskim – droga do Lisek. W Liskach znajdują się dwa punkty naszej trasy oznaczone kodem QR 8,9 - Cerkiew świętego Jana Chrzciciela. Park dworski. Po zwiedzaniu udajemy się w drogę powrotną do Skansenu Aktywnego w Nowosiółkach. Kierujemy się na zachód 550 metrów. Następnie podążamy 2, 8 km w kierunku Nowosiółek. Skręcamy lekko w prawo i idziemy ścieżką polną 400 metrów. Następnie skręcamy w prawo i jedziemy 900 metrów. W Skansenie możemy odpocząć i przesiąść się do auta. Zapraszamy!!!

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Czerwona Kamienny krzyż z 1906 roku. Kamienny krzyż przydrożny w kształcie cokołu mający charakter obeliska. Data powstania krzyża widoczna we frontowej inskrypcji wiązała się z ukazem tolerancyjnym cara Mikołaja II z 30 kwietnia 1905 roku znacznie rozszerzającym swobody religijne. Sytuacja katolików w latach przed ukazem tolerancyjnym w Królestwie Polskim, a po upadku powstania listopadowego włączonego w granice Cesarstwa Rosyjskiego, była bardzo trudna. Stłumienie powstania styczniowego 1863 roku oraz likwidacja Kościoła greckokatolickiego w 1875 roku rozpoczęło nasilający się proces rusyfikacji tych terenów i ograniczania swobód religijnych. Nowe prawodawstwo pozwoliło ówczesnemu fundatorowi w 1906 roku na wzniesienie krzyża. Kamienny krzyż ma złożoną budowę składająca się z cokołu, postumentu i kolumny. Każda z czterech ścian cokołu ma wykute ozdobne prostokątne ramy, przycięte z każdej strony. We frontowej ścianie znajduje się jedyna inskrypcja, która jest pierwszą strofą modlitwy św. Bernarda Pod Twoją obronę uciekamy się.., R. P. (Roku Pańskiego) 1906. Cokół wieńczy dwuspadowy daszek na potrójnej podstawie z trójkątną ozdobną wnęką od strony frontowej i tylnej. Na daszku cokołu autor krzyża umieścił postument będący podstawą kolumny, którą wieńczy dwuramienny krzyż z żeliwnym wizerunkiem Chrystusa. Nad wizerunkiem Chrystusa umieszczony jest kolisty daszek a nad nim Titulus Crucis, (tabliczka z napisem INRI, która według przekazów nowotestamentowych została zawieszona na krzyżu Jezusa Chrystusa jako powód jego skazania na śmierć), wyryte litery INRI (Jezus Nazarejczyk Król Żydów). Przypisy: ● P. Kondraciuk, Kapliczki, figury i krzyże przydrożne w pejzażu pogranicza, Zamość 2008, s. 54; ● A. Gauda, Ludowe krzyże żelazne na Lubelszczyźnie, „Studia i Materiały Lubelskie”, t. 12, Lublin 1987, s. 109; ● J. Świeży, Świątkarze biłgorajscy, Lublin 1947, nr 1-2, s. 50-59.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Gospodarstwo etnograficzne z 40 lat XX wieku. W skład gospodarstwa wchodzi budynek mieszkalny, wzniesiony z drewna dębowego, należący niegdyś do Marii i Stanisława Pawłowskich. W wewnątrz znajduję się piec kaflowy na którym przygotowywane są tradycyjne dla Lubelszczyzny dania oraz oryginalne wyposażenie domowe z łóżkami, szafą, dywanami, stołem i żyrandolami. W pokoju będącym sypialnią dla dzieci, wykonano wystawę fotograficzną poświęconą miejscowości jak i dawnym właścicielom. W skład gospodarstwa wchodzi także dawna obora dla bydła i koni wraz z kurnikiem i letnią kuchnią. Wszystko wykonane jest z pustaków żużlowych i czerwonej cegły. Największym budynkiem jest stodoła w której znajduję się także piwnica na przetwory i warzywa. Po środku umiejscowiona jest studnia składająca się z ponad 15 kręgów betonowych. Gospodarstwo znajduję się ku źródeł rzeki Kmiczynki, która rozpoczyna bieg po całej zachodniej części Grzędy Sokalskiej.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Barokowa figura przydrożna św. Jana Nepomucena. Na skraju wsi Żulice, przy drodze do Łaszczowa znajduje się figura świętego Jana Nepomucena. Została ufundowana w I połowie XIX wieku przez ówczesnego właściciela wsi Wincentego Makomaskiego. Wybór świętego na patrona kapliczki spowodowany był zapewne obecnością w niedalekim Łaszczowie Zakonu Jezuitów, który szerzył kult swojego świętego patrona na tych terenach, jak również tradycją ludową, wg. której święty chronił pola przed powodzią i suszą. Klasycystyczny postument na szczycie, którego umieszczona jest figura wymurowany jest z cegły i otynkowany. Przy górnym zwieńczeniu opleciony ozdobnym gzymsem. Kamienna figura św. Jana Nepomucena przedstawia go w stroju składającym się z czarnej sutanny, białej komży obszytej pasem koronki. Wymienione części stroju charakteryzują go jako członka kapituły i kanonika katedralnego. Święty ma błagalnie złożone ręce do modlitwy. Twarz skupiona na modlitwie. Święty Jan Nepomucen - (ok. 1350 - 1393) Urodził się w Pomuku (Nepomuk) koło Pragi. Pierwsza ścisła informacja o Świętym pochodzi z roku 1370. Był on wtedy jako kleryk zatrudniony w charakterze notariusza w kurii biskupiej w Pradze, przy arcybiskupie Janie. W roku 1380 został wyświęcony na kapłana i otrzymał probostwo przy kościele św. Galla w Pradze. W roku 1381 udaje się na studia uniwersyteckie w Padwie (1382-1387). Po skończonych studiach i uzyskaniu stopnia doktora prawa został mianowany kanonikiem - proboszczem przy kolegiacie św. Idziego, następnie kanonikiem - proboszczem przy kościele św. Piotra i Pawła w Wyszehradzie. W roku 1390 arcybiskup mianuje św. Jana archidiakonem i proboszczem w Saaz. W czasie sprawowania funkcji kościelnych w Saaz zostaje wplątany w intrygi króla Wacława IV Luksemburczyka, który znany był ze swej niechęci do Rzymu. W 1393 roku Jan zostaje uwięziony przez króla. Po długich torturach zostaje związany, zakneblowany i wrzucony do Wełtawy, na moście Karola. Jedna z teorii na temat jego śmierci mówi, że Święty Jan Nepomucen nie chciał zdradzić tajemnicy spowiedzi żony króla Zofii Bawarskiej. Wacław IV planował wystarać się o stwierdzenie nieważności małżeństwa, by móc poślubić księżniczkę aragońską Joannę. Święty Jan miał doradzać w tej sprawie królowej podczas spowiedzi, przez co naraził się królowi. Jan Nepomucen został beatyfikowany w 1721 roku przez Innocentego XIII, a kanonizowany 19 marca 1729 przez Benedykta XIII. Ciało Świętego spoczywa w katedrze św. Wita w Pradze. Św. Jan Nepomucen jest patronem chroniącym przed groźnym żywiołem wody. Stróżuje przy mostach, jeziorach, rzekach. Według pobożności ludowej chroni przed nieszczęściami dlatego często jego wizerunki są umieszczane jak w Oszczowie przy rozdrożu. Ratuje tonących, chroni od rozmaitych nieszczęśliwych wypadków na wodzie. Zapobiega zagrożeniom spowodowanych przez wodę lub jej brak, powodziom i suszom. Przypisy: J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 650-651; W. Zalewski, Rok kościelny, Święta Pańskie, Matki Bożej, Apostołów, Świętych i Błogosławionych Polskich, oraz dni okolicznościowe, Warszawa 1989, s. 338; W. Schenk, Kult świętych w Polsce. Zarys historyczny, Roczniki teologiczne, z. 13(1966), s. 96-97.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Fot. Michael Noble Fot. Mirosław Jaremczuk Stara powozownia dworska. Jedyną pozostałością kompleksu parkowo-dworkowego Tytusa Woyciechowskiego jest stara wozownia datowana na rok 1840. Murowany dwór Tytusa Woyciechowskiego został gruntownie przebudowany w latach 1840 - 1850. Najstarsza parterowa część dworu a właściwie pierwotny murowany dwór swymi początkami sięga II połowy wieku XVIII. Był siedzibą Józefa Woyciechowskiego herbu Rawicz ojca Tytusa Woyciechowskiego. Obok skromnego klasycystycznego budynku XVIII-wiecznego Woyciechowski wzniósł nowy dwór o dwóch kondygnacjach, o wiele bardziej okazały. Obydwa dwory stary i nowy połączył zabudowanym łącznikiem. Dwór pierwotny stał się zachodnim skrzydłem całej rezydencji. Wejście do tej części poprzedzał portyk z dwoma kolumnami. Korpus główny dworu był dwukondygnacyjny, zbudowany na planie prostokąta, z wysokimi suterenami. Budynek pokryty był gładkim, czterospadowym dachem, z dwiema półokrągłymi lukarnami. Parter i piętro posiadało prostokątne okna, oraz balkony z żelaznymi balustradami. Jako przedłużenie głównego korpusu dworu w kierunku wschodnim wybudowana została oranżeria o dziewięciu wysokich arkadach. Na parterze mieściło się oprócz pomieszczeń gospodarczych kilkanaście pokoi. Na piętrze pod głównym korpusem ulokowanych było kilka pokoi dedykowanych gościom. Reprezentacyjny główny salon dworu znajdował się w skrzydle najstarszym, w narożniku północno - zachodnim. W salonie tym koncertował w 1830 roku Fryderyk Chopin, będąc w Poturzynie. Salon wyposażony był meblami w stylu Ludwika XVI. Na ścianach można było zauważyć liczne obrazy, głównie pejzaży dziewiętnastowieczne. Wszystkie pomieszczenia miały ściany malowane gładko, posadzki parkietowe układane w jodełkę, piece kaflowe lub murowane kominki. Bardziej okazałe ściany miały pokoje na piętrze. Zdobiły je freski malowane przez Rybałtowskiego (przedstawiały sceny z turniejów rycerskich). Poturzyński dwór mógł się poszczycić licznymi obrazami i portretami rodzinnymi. Posiadał sporo srebra i starej porcelany. Biblioteka dworska liczyła około 1500 tomów z zakresu ornitologii, historii, ekonomii i nauk okultystycznych. Po I wojnie światowej późniejszy właściciel Poturzyna Włodzimierz Rulikowski zgromadził liczną kolekcję ptaków oraz ich jaj, jak też trofea myśliwskie z Europy i z Afryki. Dwór był otoczony kilkuhektarowym starym parkiem o bogatym drzewostanie, z alejkami: lipową i kasztanową. Na terenie parku wznosił się pochodzący z XVIII wieku murowany lamus. W czasie I wojny światowej dwór ocalał, spłonęły jednak dzieła sztuki, złożone dla bezpieczeństwa w magazynach cukrowni. Pod koniec II wojny światowej dwór został spalony, a park prawie doszczętnie wycięty. Pozostały jedynie pojedyncze drzewa dawnego parku. Park prywatny, rozparcelowany. Folwarczne zabudowania w ruinie. Przypisy: J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 399-400; K. Garbacz, Włodzimierza Rulikowskiego albumy pamięci, Zielona Góra 2018, s. 113- 131; B. Mardofel, Materiały archiwalne do biografii Tytusa Woyciechowskiego w Archiwum Państwowym w Zamościu, Archiwariusz Zamojski 2008, s. 35-46.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Figura Matki Niepokalanego Poczęcia Hegla Drugim dziełem Konstantego Hegla w Poturzynie jest rzeźba przedstawiająca Maryję. Rzeźba wykonana jest z piaskowca i przedstawia naturalnej wielkości postać Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia. Figura jest smukła, lekkość spływających po ciele szat fałdami w dół stóp sprawiają wrażenie braku styczności ubioru z ciałem nadając jej zwiewny charakter. Postać Matki Bożej ma skrzyżowane dłonie na piersiach, prawa noga lekko wysunięta depcze głowę węża. Została ufundowana przez dziedzica Poturzyna Tytusa Woyciechowskiego na pamiątkę zmarłej w wieku niespełna dziesięciu lat życia jego córki, Marii Władysławy Antoniny Fortuny. Urodziła się 21 II 1843 roku w Poturzynie a zmarła 25 XII 1852 w Wojsławicach w posiadłości swoich dziadków od strony matki, tam też prawdopodobnie została pochowana. Rzeźba pierwotnie znajdowała na terenie parku dworskiego. Po I wojnie światowej figurę przeniesiono na nowo założony cmentarz wojskowy, który powstał w 1914 roku. Przypisy: ● B. Mardofel, Materiały archiwalne do biografii Tytusa Woyciechowskiego w Archiwum Państwowym w Zamościu, Archiwariusz Zamojski 2008, s. 35-46.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Cmentarz unicki w Posadowie. Dawny cmentarz parafialny, unicki założony był prawdopodobnie w latach 20-tych XIX wieku. Ulokowany był poza terenem cerkiewnym. Obecnie jest zdewastowany. Posiada kształt czworoboku o powierzchni 0,3 ha. Starszy cmentarz, tzw. cerkiewny znajdował się terenie cerkwi. O parafii unickiej w Posadowie dostępne informacje pochodzą z 1760 roku, z których dowiadujemy się, że istniała we wsi drewniana cerkiew parafialna p.w. Narodzenia NMP, należąca do dekanatu tyszowieckiego. W 1840 roku w skład unickiej parafii wchodziły: Posadów, Rzeplin i Łachowce. Przypisy: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.VIII, Warszawa 1887, s. 841; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 395.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Dwór i park angielski Makomaskich. Budowę nowego dworu w majątku Żulice i przebudowę istniejącego barokowego ogrodu zainicjował w latach 1824-1828, Wincenty Makomaski, syn Pawła i Anny z domu Chrościkowskiej. Dwór neoklasycystyczny, murowany z cegły i otynkowany, frontem zwrócony na południe. Jest to budynek parterowy, z poddaszem oddanym do zamieszkania, mający w jednej ze swych części piwnice. Dwór zbudowany na planie prostokąta z wysuniętym elementem półkolistym, piętrowym od tyłu. Elewacja frontowa ma trzy pozorne ryzality – na osi i po bokach. Ryzalit środkowy ma nadbudowaną wystawę z trójkątnym szczytem i taras wsparty na czterech kolumnach, pierwotnie ryzalit środkowy był parterowy, z przyściennymi kolumnami i czterokolumnowym gankiem. Ryzality boczne znajdują się w elewacji ogrodowej. Okna na piętrze ryzalitu ogrodowego mają uszate opaski. Dach jest mansardowy. Na uwagę w układzie pomieszczeń żulickiego dworu zasługuje czytelny, typowy dla neoklasycystycznych założeń rezydencjonalnych dwutraktowy układ wnętrz, w którym występuje wyraźne rozgraniczenie na pomieszczenia o charakterze reprezentacyjnym, mieszkalnym i gospodarczym. Od ogrodu środkowy ryzalit ma kształt trójboczny, gdyż obejmuje fragment kolistego salonu, umieszczonego przez autora na głównej osi, za wejściowym hallem. Na zachód od dworu i dotychczasowego barkowego ogrodu powstał na miejscu dawnych zabudowań gospodarczych nowy park w stylu angielskim. Nowe zabudowania gospodarcze wzniesiono wówczas na terenie ogrodu warzywnego położonego na wschód od dziedzińca. Ponadto całą kompozycję powiększono o nowy ogród warzywny położony przy stawie, na południe od parku, wzdłuż drogi do Łykoszyna. Właściciele dworu i majątku Żulice: Wincenty Makomaski - W 1824 roku przejął Żulice i wybudował obecny dwór. Istniejącą już kaplicę uzupełnił nową, murowaną, klasycystyczną nagrobną rodu Makomaskich wzniesioną w latach 1827-1928, przy skrzyżowaniu drogi do Telatyna z drogą do lasu. Za strumieniem, przy skrzyżowaniu dróg do Łaszczowa i Łykoszyna wybudował osadę czworaków dla służby dworskiej, oraz karczmę i browar. Stary barokowy ogród przebudował zachowując drogę biegnąca południową granicą ogrodów. Franciszek Romanowski - Za czasów Franciszka Romanowskiego syna Tekli z Makomaskich dwór i majątek ulegają dewastacji z powodu braku zainteresowania nimi przez właściciela mającego inne dobra w Turkowicach. Antoni Makomaski - W 1852 roku dobra Żulice nabył Antoni Makomaski, który zaczął rozwijać majątek pod względem gospodarczym, jak również wzbogacił dobra dużą hodowlą koni. Pozwoliło to na odrestaurowanie dworu i założenie nowego ogród warzywnego przeznaczonego pod uprawę chmielu. Ogród ten zajmował tereny położone między częścią gospodarczą dworu a drogą do Telatyna. Po 1852 roku wzniesiono też cieplarnie w sąsiedztwie dworu, oraz rządcówkę i spichlerz w części gospodarczej. Władysław Makomaski - W 1876 r. majątek w spadku po ojcu otrzymał Władysław Makomaski, który gospodarzył tu do 1910 roku, następnie dobra przeszły w ręce Edmunda i Marii Makomaskich. I i II wojna światowa Podczas działań I wojny światowej dwór w Żulicach częściowo został zniszczony. W roku 1919 murowaną kaplicę nagrobną Makomaskich zrekonstruowano i zwrócono katolikom. W okresie międzywojennym usunięto zniszczenia zaistniałe w czasie działań wojennych. W ogrodach dokonano nowych nasadzeń uzupełniających, a teren dawnego dziedzińca przed dworem wyposażono w podjazd z gazonem pośrodku. Całość kompozycji zajmowała w tym czasie obszar o powierzchni około 15 hektarów. W czasie II wojny światowej we dworze kwaterował oddział niemiecki. W niewielkiej części mieszkali jego właściciele: wdowa po Wacławie Haliku, ostatnim właścicielu prywatnym majątku Żulice, jej córka Wanda i zięć Ryszard Jankowski. Jankowski był członkiem Armii Krajowej o pseudonimie Ryś i zginął w 1944 roku z rąk UPA podczas obrony Żulic. Po jego śmierci żona i teściowa opuściły majątek. Po II wojnie światowej i przejęciu przez Państwowe Gospodarstwo Rolne dobra zostały mocno zdewastowane. Rozebrano czworaki i większość budynków gospodarczych oraz cieplarnię i rządcówkę. Drzewostan parku częściowo wycięto i zlikwidowano sad. Część parku zamieniono na pola uprawne i łąki. Po 1959 r. majątek przejęła Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna. Od 1964 roku umieszczono we dworze szkołę. Przypisy: AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice); Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV, Warszawa 1894, s. 851; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 650-651.